Yaratık Alımları

Ulu kurt, yeni doğan güneş ile birlikte dalgalanan sancakları üzerinden yine görülebilir hale geldiğinde, yolculuklarının sonuna gelmişlerdi. Verilecek şölene katılmak için içinde en ufak bir arzu bulundurmamasına rağmen lord babasının buyurduğu bir şeye karşı çıkabilecek yetkiye sahip olmadığının farkındaydı Jordan Stark. Yol boyunca eşinin en ufak bir rahatsızlık duymaması için elinden geleni yapmış, arada sırada bu kadını boğsa dahi sürekli bir arzusunu yerine getirebilmek umuduyla peşinde dolanmıştı. Yolculuğun sonuna doğru Stark hanesinin en yeni üyesi olan sarışın kadın Jordan’dan gördüğü aşırı yoğun ilginin onu nasıl yorduğunu eşini kırmayı istemediğini belirten bir tonla belirtirken Jordan’ın onaylamaktan başka çaresi kalmamıştı şüphesiz. Şölen başlayana kadar onu rahat bırakacağına da söz vermişti bu şekilde. Yapabileceğinin en iyisini yapıyordu, bu bile onun için fazlasıyla zordu şu günlerde.

Yemeğin başlangıcından itibaren ise, kadınının ne anlatmak istediğini fazlasıyla net bir biçimde deneyimlemiş, yaşadığı o bunalım hissini ilk elden yatmıştı. Daha önce hiç görmediği lordlar ve leydiler onun ve eşinin adına ne kadar mutlu olduklarını anlatan cümleleri yapay bir heyecan ile ardı ardına sıralarken sıkıntısını belirten bir hareket yapmamak için kendini zor tutuyordu. Devrilen bir göz hakaret olarak algılanabilirdi ve karşısındaki bu kindar yaşlıların ne kadar alıngan olabileceğini yalnızca tanrılar bilebilirdi. Ötekiler götürsün hepinizi, bir rahat bırakın be. Bu küçük dileği ne yazık ki kabul görmedi. Sunulan her tebrikte insanların kulağına nasıl gittiğini merak ediyordu genç adam bu kadar süratli bir şekilde müjdeli haberin. Babası hızlı dağılanın her zaman kara haber olduğunu söylerdi ama görünüşe bakılırsa yaşlı Lord Stark ilk kez yanılmıştı. Büyük ihtimalle dedikodudan bir an bile geri kalmayı sevmeyen hizmetçilerin işiydi, Mona’nınkilerden anladığı kadarıyla kendilerine düşmeyen konularda bir çok yorum sahibi oluyordu onlar. Hanımlarının özel hayatını başkaları ile tartışmak onlar için gündelik bir temizlik işi kadar sıradan olsa gerekti…

Konuşan son çift de yanlarından uzaklaşırken Jordan’ın bacağında hissettiği bir dokunuş kendini düşüncelerinden sıyırmasına sebep oldu. Mona güzel gözlerini ona dikmiş, tek kaşını kaldırmış bir şekilde gülümsüyordu. Yüksek ihtimalle tüm o soylu bunaklardan daha iyi gördüğü için kocasının dikkatinin dağınıklığının başından beri farkındaydı. Gözlerin çoğunun onlardan ayrıldığına emin olduğu bir anda eğildi ve kadının dolgun, renkli dudaklarına kendininkileri kapadı. Kısa bir an sürmüş olsa bile, kesinlikle iyi hissettirmişti. Dudakları ayrıldığında geri çekilmedi, gözleri onunkileri takip etti. Güzelliğinin ne kadar büyüleyici olduğu yakından baktığında çok daha belirgin bir gerçekti. Kadının gülümsemesi yüzünde büyürken Jordan’ın tek düşünebildiği ona ne kadar taptığı olmuştu. Mona’nın ona ait olduğu fikrine inanmakta güçlük çekiyordu.

Bu bir mucizeydi ve var olduğunu her idrak edişinde kalbi bir çekiç gibi vuruyordu.

Gözlerini kapadı ve yine duygularını dizginlemeye çalışırken buldu genç adam kendini. Daha önce bu kadar coşkun bir heyecan duyduğunu hatırlamıyordu herhangi bir şeye dair. Ayrıca mutluydu, hiç olmadığı kadar. Kendine tüm bu inanılmaz anları yaşatan kadına kısa bir bakış attı. Onun için söylemiş olduğu tüm o mantık dışı ve gereksiz sözleri düşündüğünde, anlamsız kelime grupları oduğunu yeni yeni fark ediyordu ve akılsızlığına gülmemek için zor tutuyordu kendini Kuşkusuz onun ne kadar kusursuz bir çiçek olduğunu görmek için sulaması ve kendinden beklenmeyecek büyüklükte bir çaba sarfetmesi gerekmişti ama sonuçtan fazlasıyla memnundu. Şimdi sahip olduklarından daha büyük bir mutluluğun tohumları ilişkilerinin artık eskisi kadar verimsiz olmayan topraklarına ekilmişti, yakın zamanda filizlenecekti.

Kadınına karşı hissettiği tüm bu duygular havanın ağırlaşmasının asıl sebebiydi belki de. Soyutluklarından sıyrılmış dokunulabilir bir hal kazanmıştı. Siyah bukleleri teker teker boynuna yapışırken homurdandı, kışın adamları sıcağı sevmezlerdi. Kral Toprakları ise gereğinden fazla sıcaktı, nemliydi de. O kadar ki zor yolculuk ve hava şartları ile mücadeleden gelen Stark hanesi eşlikcileri, atlarından inmiş ve hedef noktalarına varana dek sürekli üzerlerine terden yapışan bir miktar kumaş parçasını eyerlerin üzerine fırlatmak durumunda kalmışlardı. Şölen salonuna giriş yaptıklarında, hiçbir şey daha iyiyye gitmemişti elbette. Şahit tüm diyarın bir odanın içine tıkıştırılması bu durumu daha da vahim bir hale sokmuştu, Ramona ile bakıştığı o ufak an dışında, buraya geldiği ilk andan beri tek yaptığı şikayet etmekti genç adamın. Erkek kardeşine, kız kardeşine, onun neyi anlatmaya çalıştığını doğru olarak anlayabilecek herkese krala o an ne kadar lanet ettiğini fısıldıyordu. “Siktiğimin herifinin siktiğimin kralyet göbeğine itafen şenlik veriliyor diye kat ettiğimiz yola bak.” Angela kıkırdamış, Axel ise omuz silkmekle yetinmişti. Ağabeyinin bu geziden yararlanacağını sezinledi Jordan, tabii ya; iç sesi onu kısa bir süre sonra aydınlattı, edepsiz güney fahişeleri sayesinde kendini memnun edecek. Aksi taktirde ağabeyinin de böyle bir geziden yeterince zevk alamayacağı, aşikardı.

Şimdi burada, ürkütücü derecede kalabalık şölen salonunda, tek dileği ona verilen misafir odasına çıkmak; karısını koynuna alıp gün yeniden doğana, insanlar gürültüleri ile onu artık yataktan çıkmaya zorlayana dek uyumaktı. Fakat Ramona’nın bir sırıtışla birlikte mırıldandığı kelimeler tüm hayallerni küle dönüştürdü. Onlara yanaşan kadın fazlasıyla rahat giyimli, saçları özensizce sağ omzunun üzerinde bir iple bağlanıp birleştirilmiş bir kadındı. Sol kulağının altından sarkan bir tutam saç ile buraya ait değilmiş gibi görünüyordu. Şu ana kadar gördüğü tüm leydiler mükemmel gülümsemeleri, işlenmiş elbiseleri ve hizmetçilerine yaptırılmış saçları ile; an itibariyle önünde duran kadın ile karşılaştırıldıklarında, parlıyorlardı. Herhangi bir reverans, bir saygı gösterisi, varlıklarına sunulmuş nazik kelimeler olmaksızın Kışyarı Starkları’ndan Jordan’ın önünde durdu kadın, saniyelerce gözünü genç adamın üzerinden ayırmadı. Sanki yüzünün her yanını inceliyordu, bakışlarından rahatsızlık duymamak gibi bir seçeneği yoktu Jordan’ın. Kim olduğunu sormaya fırsat bulamadan kadın kurumuş ve çatlamış dudaklarını araladı, kullanacağı ilk kelimeyi düşünürken alt dudağını yaladı, sesi fazlasıyla samimiyetsiz, cansız ve bir o kadar da kaba bir tını ile genç adamın kulaklarına ulaştı.

“İkinci çocuğunuz size mutluluk dolu günler getirsin lordum.”

Kelimeler, kullanılan dile fazla gelen bir nezaket örneğiydi; ezberlenmiş bir kalıp gibi tek düze bir sesle söylenmiş fakat dikkatle dinleyen birinin kolaylıkla seçebileceği bir vurguyu da içinde gizlemişti. Jordan’ın fark etmesi uzun sürdü. Kadının ne dediğine kulak vermediği için kızıyordu kendisine. Ramona’nın değişen yüz ifadesinden bir problem olduğunu sezinlemişti. Bunun için bir tebrik hakettiği de söylenemezdi elbette… Eşi, şölenin başından beri gelen herkese gülücükler saçarken karşılarında dikilen vasat görünümlü hizmetçi veya fahişenin sesi kelimelere doldurulup genç çiftin üzerine bir su dalgası misali ilk kez vurduğu andan beri, boş bakıyordu. Çevresinde çoğalan fısıltılar genç adamın bedeni çevresinde dans etmeye başladığında, Jordan sorunun kökü olan kelimeleri seçebilmişti. Kadın, ikinci çocuğunuz demişti. İkinci. Dudaklarının kuruduğunu hissetti. Eli önünde duran kadehe kaydı, tavandan sarkan mumların ışığı, metalin parlak yüzeyine yansıyıp gözlerini kamaştırdı. Sonrası daha hızlıydı, şarabından büyük bir yudum aldı ve bedeninin içi de dışarıyı çevrelen ateşinki kadar vicdansız bir sıcak ile yıkandı. Ne söylemesi gerektiğini bulabilecek kadar uzun bir vakti yoktu. Çenesinden gömleğine damlayan kızıl sıvı ipeğin üstünde bir kan lekesi gibi dağılırken dudaklarını ilk defa isteyerek araladı.

“Anlayamadım?”
“Beni tanımadınız mı lordum?”
“Tanımam mı gerekiyor?”
“Adım Miranda lordum, kızınızın annesiyim.”
“Ne dediğinizin farkında olmadığınızdan şüpheliyim. Benim tek evladım güzel karımın içinde uyuyandır.”
“Yanılıyorsunuz lordum, size benzeyen bir kızınız da var. İsterseniz onu hemen getirebilirim. İçerde, o da uyuyor lordum, görmelisiniz, fakat onun yatağı ne yazık ki mutfakta lordum.”

Ne konuştuğunu bilmeyen bir çocuk gibi hissediyordu. Endişeliydi. Tanımadığı bir kadın önüne geçmiş saçmalık kokan kelimelerini sıralarken içinde taşıdığı mutluluk dolu mataranın kapağı açılmış, parlak ve kutsal sıvı, yerlere dökülüp ziyan edilmişti. Bakışları Mona’nın üzerine kaydı, gözleri yorulmuştu, hemen buradan kaçmak istiyordu. Hayır, önce fısıldayan tüm tanınmış lordları ve leydileri soylu birer ceset haline getirecekti. Sonra da karısını alacak, onunla birlikte eve dönecek ve aşklarına ve meyvelerine olan sevgisinin asla bitmeyeceğine dair içten bir yemin sunacaktı. Kadınının yüzündeki hayal kırıklığını okuyabiliyordu ve bu yüzünü sanki şöminenin içine sokmuş gibi hissetttirmişti. Tüm bedeni alev alev yanıyordu, ağlamak ve özür dilemek istiyordu fakat yapamazdı. Tüm bu kalabalığın ortasında yapmamalıydı. Ramona biçimli dudaklarını aralarken genç adam ne söyleyeceğinden korktuğunu biliyordu, korkak bir piç kurusuyum diye düşündü. Fakat böyle olmaktan değil de onları şu an bu konuma düşüren dikkatsizliğinden utanıyordu.

“Kızı buraya getirin.”

Karısının kelimeleri kafasında belki de milyonlarca kez yankılandı.

Eşi konuşurken, asla duymadığı bir ses onun yerine dizmişti kelimeleri birbirinin ardına. Jordan onun koluna dokunmak için bir hamle yaptı, kadının dikkatini kendine çektiğinde söyleyeceği bir şey yoktu, Havada asılı kalan eli zayıf düşen kolundan daha fazla destek alamadı ve genç adamın titreyen bacaklarının üstüne yığıldı. Bu güne kadar hiçbir kelimenin geremediği sinirleri parçalanmış gibiydi. İnsanların onunla ilgili konuşmasını sevmiyordu. Fikir fazlasıyla dengesini bozuyor, küfürler ederek kılıcını çekmesi için kulağına acı dolu bir sesle yalvarıyordu. Gözlerinin altı yandı, hayır, kafasının içinde alevden insanlar ruhunu tırmalıyor, sivri uçlu ve ateşten kararmış parmaklarını kalbine giden yolu açmak için hunharca bir o yana bir bu yana sallıyorlardı. Beni öldürecekler, diye düşündü. Şaka gibiydi, saniyeler öncesine kadar onun sonunu gelip giden soyluların getireceğine olan sonsuz inancının yerini üzerine ne kadar şaraplı bez sererse sersin acısı dinmeyecek bir yara almıştı. İçinde bir yerlerde, Mona'nın surat ifadesindeki değişikliklerde birlikte, ölüyordu. Kadının ay ışığında yıkanmışçasına parlak saçları, kusursuzluğunu ilan etmek için açılan camdan esen rüzgarla birlikte hareketlendi, aynı rüzgar kısa zaman öncesine kadar, Jordan'ın çevresini saran o boğucu katmanı da peşine sürükleyerek ayrılabilirdi, genç adamı nefessiz bırakan sıcağı alt edebilirdi fakat şu an; sürülen tüm o baharat esanslı kokular ve yemeklerden yükselen buharla birlikte ağırlaşan hava, ağzından içeri doluyor ve onu içten zehirliyordu.

Rüzgar tenini yalayıp geçerken yüzüne kısacık bir an için değen saçların burnuna sunduğu o eşsiz koku, onu kabusundan uyandırmaya yetti. Aslında Mona ona baksa, açıklayabileceğini fark etti. Önemli olan onu ne kadar sevdiğini anlatmasıydı, her şeyi düzeltebileceğine inanıyordu içindeki kıpırtıların. Kalbinin onun gözleri için atmasının bir anlamı olmalıydı ne de olsa, onların birbirlerine ait olduğunu sadece Jordan ve Mona bilse dahi, yeterliydi. Sakinleşmek için derin bir nefes aldı, ağır parfümlerin sindiği basık hava ciğerlerine doldu. Kendine gelene dek ne kadar vakti sessizlikle harcadığını bilmiyordu, sadece o süre içinde erkekliğinin elinden uçup gitmiş olduğunun farkındaydı, gerdek gecesine hazırlanan bir bakire gibi sızlanmış, ağlamak istemişti... Eşinin emrinin yerine getirilmesi için kafasını eğdi, fahişe arkasını dönüp koşarak mutfağa ilerlerken. Yan masada oturan babasının sancak beylerinden birinin oğlu ayaklandı. Jordan'ın yanına geldi ve oturan genç adamın hizasına gelebilmek için eğildi; "O kadını tanırım, yalan söylediğine eminim." Kelimeler buzdan sarkıtlardı, sivri uçları bir sarsıntının ardından Jordan'ın üzerine saplanmıştı. Bir fahişenin yalan uğruna gecesini mahvedebileceği ihtimali nefretin kanına karışması için yeterli olmuştu. Paçavralar içindeki kadın geri geldiğinde, arkasında una bulanmış eteklerini çekiştiren bir genç kızın elini tutan çocuğu gördü. Kadına baktı, artık o da kendi sesi ile konuşmuyordu.

“Yaklaş.”

Kahverengi bukleleri kulak hizasına kadar uzamış bir kızdı, henüz bacaklarını tam olarak kullanamadığı için sürekli tökezliyordu küçük bedeni. Dudakları sürekli kımıldıyordu, yanında ona yürümesi için destedk veren kıza bir şeyler anlattığını düşündü Jordan. Görüntüdeki uygunsuzluk o zamana kadar rahatsız etmemişti onu. Annesi neden kızını iki adım yürütme zahmetine girmiyordu? Onlara ulaşamadan Mona ayaklandı, hızla arkasından geçerken ipek elbisesinin kumaşı Jordan'ın açıkta kalan kaslı kollarına soğuk bir buse kondurdu. Eşinin peşinden ilerlemek için masadaki herkesten izin istedi. Sakinliğini korumak zorundaydı fakat başarabileceğini sanmıyordu. Axel'a baktı, gözlerinin ne istiyorsa ver dediğini anlamış olacak ki abisi hafif bir sırıtışla cevap verdi. Onun da eğlenmediği gün gibi ortadaydı, sadece ağabeyi Jordan'dan daha sakin kalmayı beceriyordu böyle durumların karşısında. Adımları insan kalabalığını arkasında bıraktıkça hızlandı, Mona'nın bu kadar hızlı nereye kaybolduğunu merak ederken eşinin yumuşak tabanlı ayakkabılarının yeri hınçla döverken zeminin verdiği yanıtlar kulağına ilişti. Adım seslerini takip etti. Tahmin ettiği gibi önüne çıkan koridorda sertçe kapanan kapının gürültüsü yankılandı, odalarına doğru ilerken adamın attığı adımlar daha ağır ve kendinden emin olduğunu ispatlarcasına güçlüydü.

İçeri girdiğinde Ramona fazlasıyla sessizdi, yatağın üzerine serişmiş bedeni, elbisesiyle aynı renk olay yatak örtüsü üzerinde, hızlı nefes alış verişleriyle kalkıp inen dolgun göğüsleri ve kalenin çevresinde dolanan bekçilerin elindeki meşalelerin camdan sızan ışığı ile canlanan saçları da olmasa adeta saklanmıştı. Yatağın dibine kadar sakince ilerledi, yavaşça otururken yatak o kadar yumuşaktı ki hafifçe içe gömüldü. Genç adamın güçlü kolları eşinin bacağına değdi. Ona bakması için Tanrılara ufak bir yakarış sundu fakat güneyde eski tanrıların işinin olmadığı bir de kendi deneyimleri ile öğrenmekten başka bir yararını görmedi bu durumun. Yatakta sürünerek güzel eşinin yanına uzandı, yorgun parmakları onun altın suyuna batırılmış gibi görünen güzel saçları arasında gezinirken kadının kıvrımlı vücudunu kendine çekti. Kolları kendine sırtı dönük bir biçimde yatan bedene sımsıkı sarıldı. Kelimeleri elinden geldiğince nazikçe seçmeye çalışıyordu. Mona'yı üzecek her hangi bir şeyin kendi ağzından çıkmasına dayanamazdı, bu gün değil. Sol eli kadının kollarını okşayarak yanağına kadar tırmandı, güzel yüzünü şu an göremiyor olsa bile, çoktan ezberlemişti. Parmakları kadının çenesinden yanağına doğru kımıldanırken genç adam sakince bir buse kondurdu Ramona'nın omzuna. Sessizliği kendisi deldi, bir fısıltı şeklinde çıkan kelimelerin kadının kulağına olağanca netlikte ulaşabileceğini umuyordu.

"Sevgilim?"

Mona kımıldamadı, sessizliğinin Jordan'ın karnında dönüp duran bir bıçak olduğunu bilmiyordu büyük ihtimalle. Kızgın olup olmadığını kestirememek genç adamın en büyük sıkıntısıydı, konuşacak olsa, nefretini kussa kesinlikle daha kolay olurdu her şey onun için şu anda. Eli yüzünü keşfi bırakıp Mona'nın hafif belirginleşen kardının üzerine kapandı. Onların evladı, mutluluklarının sonsuz güvencesi olacaktı... Hayal kırıklıkları ile dolu bir gelecek istemiyordu genç adam. Hem kendisi, hem kadını, hem de doğacak çocuğu için. Eğer gerekirse gün ağarana kadar, yaz geçip kışın soğuğunda donana kadar orada durur, özür dilerdi. Zaten ondan önce olan bir şeydi, kadın onun için zerre önem taşımıyordu, Mona'nınsa bunu anlayacağını biliyordu. Onun hissleri tamamen karısına özeldi, ondan başka kimseye aynı değeri veremezdi.

"Özür dilerim."

Aşağıda gördüğü küçük kızın bir an için orada olduğunu, onlarla konuştuğunu sandı. Arkasını dönüp kontrol etmedi.

"Benden değil, çocuğundan özür dile. Babasız büyüyeceği için, seni tanıyamayacağı için özür dile Jordan. Annesi bırakıyorsa, çocuk kaleye alınacak. Bizimle büyüyecek, ben onu babasız bırakamam."

"Hayır."

Sesi gittikçe kısılan kadın kelimelerini güçlendirmesi ve desteklemesi için gözlerini kullanıyor gibiydi. Cümlenin yarattığı etki iliklerine kadar işleyen bir soğuğu da beraberinde getirdi. Dudakları hızlı bir yanıta hayat vermek için aralanırken aklında uçuşan bin bir türlü gelecek senaryosunu kovalamaya fırsat bulamadı. Cevabını düşünmeden vermişti, kadını cümlesinin o görünmez noktasını konduramadan konuşmuştu ama haklılığından kesinlikle emindi. Mona'nın ne düşündüğünü bilmiyordu kuşkusuz ama kadının doğru olanı yapmaya çalıştığının da farkındaydı. Onun sevgisini kaybedebilecek olma ihtimalini ne kadar görmezden gelmeye çabalasa da, olasılık kafasının içini kemiren lanet olası bir böcek gibiydi; düşüncelerinin arasında hapis edildiği karanlık odada bir o yana bir bu yana yürürken, rahatsız edici bir karıncalanma hissine yol açıyordu. Jordan'ın beynini uyuşturuyordu... Peki ya kız büyüyünce, sormak istediği sorunun cevabını kafasının içindeki o lanet olası böcek yanıtladı; çocuktan nefret edebilir, ona baktığında sana olan inancı yudum yudum tükenebilir... Hayali bir kurt sinsice yaklaştı konuşan böceğin arkasından, genç adamın yüreğini sivri dişlerinin arasında sıkıştırdı, bedeni kendisinden koparılan et parçasının çalınışına dur diyemedi. Ama Jordan diyecekti, o fahişenin Mona'sını elinden almasına göz yumamazdı, buna katlanamazdı, hayır. Geçmişteki bir hatadan ibaretti, çocukluğunun dikkatsizliğinin bedeli bu olmamalıydı. Sessizliğin en büyük düşmanı olduğunu söyleyen iç sesine alaycı bir küfür savurdu. Yanılgı, ağzında aşağıda tattığı tüm baharatlardan daha da keskin bir tadın dağılmasına sebep olmuştu. Kadının kelimelerindeki arzu dolu tizlik beklentilerini karşılamamıştı, evet ama ses tonu kelimelerin içini tüm keskinliği ile dolduramayacak kadar yumuşaktı. Ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Kindar değildi bakışları, fakat aşık olduğu kadının o parlak gözleri de değildi onu seyreden. Mona'ya haksız olduğunu söylemek istedi, eğer kadın gerçekten Jordan'ın tohumuna gebe kaldıysa Kışyarında çalışıyor olmalıydı o zamanlar, bir fahişe kimden hamile kaldığına eğer bu kadar eminse çocuk ilk doğduğunda onu babasına sunma şansına fazlasıyla sahipti. Kral Topraklarına göç etmek, yapılabilecek en doğru şey değildi. Kafasının içinde milyonlarca özür metni hazırlamıştı çoktan fakat şimdi Ramona planlarını mahvediyordu. Düşününce bunu ilk yapışı değildi zaten, tanıştıkları ilk gün onu deli etmeyi yapılacaklar listesine kazımış bir genç adam olarak kadına deliler gibi aşık olmak kendi beklentilerinin çok ötesindeydi. Dudakları bezgin bir soluğun kaçmasına izin verdi ciğerlerinden. Bakışları ne söylemesi gerektiğini bilmediğini açıklıyordu utangaç bir edayla kadına.

"İstemiyorum aşkım, buna onay vermemi bekleme."

Vicdanının dizginleri ele almasına izin vermemeliydi. Küçük kızın sesini odanın duvarlarının ötesinde, yeniden duydu. Mona'nın bakışlarının ardında, onun o zorlanarak yürüyüşünü istedi. Annesi bir fahişe dahi olsa, kız onun kanını taşıyordu. Kanımın kanı. Fakat onun için sahip olduğu en değerli hazineyi kaybetmeye değer miydi bu, emin olamıyordu. Üzüntüsü ve utancı sürekli körüklenen bir alev gibi parıldarken, endişeleri dile gelmiş, ensesinde biriken su damlaları aracılığıyla konuşuyordu. Yorgundu, düşünmek istemiyordu. Kendini uykunun kollarına bırakabilseydi her şey daha kolay olurdu... Karısının isteği üzerine söylenecek tüm o uygunsuz yorumları düşündü. Leydilerin eşlerine eğilip mırıldanacağı sözleri tahmin etmece, Jordan'ın vakit geçirmek için tercih edeceği bir yöntem değildi şüphesiz. Dikkatini dağıtan fısıltılar ait oldukları o sinsi dudaklara geri dönsün diye yalvarırken, uçuşan kelimeler aralarındaki o soğuk boşluğu çoğaltırken ne kadar zaman geçti, algılayamıyordu genç adam. İlk başta amacı karısının narin bedenini kendisininkine bir etmekmişçesine sarılmıştı ona. İşe yarar sanmıştı fakat Mona'nın sıcak nefesi beklediği hecelere hayat verene kadar o buzdan duvarı eritemeyeceğini anlamıştı kısa süre sonra. Konuşması sırasında onu ikna etmek için yardımına muhtaç olduğu dokunuşları hala yönünü değiştirmemişti. Parmak uçları yumuşak bedene uyarılar yollamaya çalışmalarına rağmen fazlasıyla nazikti. Kadının inadını kırabilseydi keşke, düşüncelerini onaylatmanın bir yolunu bulabilseydi. Hareketleri, yalvarırım Mona diyordu; kadının tenine en aciz ihtiyacını fısıldıyordu. İşe yaramadığını biliyordu uğraşlarının, Mona onunla istemediği sürece uzlaşmaya varmazdı, istediğini elde edene dek yüzüne bile bakmazdı istese. Jordan bu yönteme başvurmadığı için minnettardı karısına. Mona'nın sürekli ağzına geri tıktığı kelimeleri ve sözleri nefes borusunu tıkadı, sessiz kalma zorunluluğu kendni boğmaya başladığında. Tamam, dedi. Kelime kısaydı, söylenişi bir kalp atışı kadar sürmüştü. Fakat Mona'nın yüzündeki gülümsemeye baktığında, istediği sonucu aldığını görebiliyordu eşinin.

Odadan çıkarken Mona'nın gözleri içinde dans eden ışıktan birer damla varmışçasına parlıyordu. İstediğini elde eden bir kadının sonsuz gülücükleri diye düşündü Jordan, iç sesinin sözleri yüzünde buruk bir tebessüme sebep oldu. Kötü sonuçlar doğurmaması için dualar ediyordu bu yaptıklarının. Mona'nın sadece gebeliğin etkisinde arşa vuran vicdanının geçici etkisi ile hareket ediyor olmasından korkuyordu. Ama endişelerinden daha fazla söz etmedi. Merdivenden inerken, parmakları birbirine kenetlenmişti genç kadın ile. Sözlerin anlatamayacağı bir duygu yoğun şeritler halinde adamın avuç içlerinden akıyordu kadının dokunuşu sayesinde. Kötü fikirleri kafasından savuşturmada daha başarılıydı bu defa. Işığın zihninden içeri dolmasına izin verdi, yukarı çıkarken takip ettiği o sert adımları hiç andırmayan yumuşak dokunuşlar merdiveni ezerken genç kadın trabzanlara tutunmak yerine eşine yaslanmayı tercih etti. O anın hiç bitmemesini diledi Jordan, fakat daha önceki dualarının çoğu gibi, lanetli güney havası bunu da yutup dipsiz umutsuzluk çukuruna yolladı midesindeki... Salona girdiklerinde insanlar onları izliyor, genç adamın tahmin ettiği gibi fısıldaşıyorlardı. Kuzeyin eşlikçilerinden bir adamı eliyle yanına çağırırken fark etmeden Mona'nın elini bırakmıştı. Zehirli mırıltılar kulağını doldururken kendi sesini zar zor duruyordu genç adam. Ona yaklaşan adamın çehresini anımsar gibi oldu, kendisi ile bu lanet olası geceye olan kinini paylaşmış olduğuna emindi Jordan o iğrenç yolculukları sırasında. Adamın neden bahsettiğini anladığına emindi şu anda, kendisine hak veriyor olmalıydı. Bu şölen uğursuzluktan başka bir şey sokmamıştı Jordan'ın ruhuna, bir de midesine giden leziz yemekler vardı, hepsi bu.

"Fahişeyi bulun bana. Kızını da getirmesini söyleyin. Fakat bu defa onu kendisi taşısın. Başkası aracılığıyla yürüdüğünü görmek istemiyorum çocuğun. Kucağında getirmesini emrettiğimi söyle. Leydimin onunla görüşeceği önemli bir konu olduğunu da belirt. Kelimelerine hakim olamayacaksa, ağzını bir bezle örtsün de gelsin."