Mori.

Konu: Mori. Salı Eyl. 04, 2012 7:57 am

E d i t h M o r i d e O l i v e i r a ‡ O n D ö r t ‡ R i o d e J a n e i r o ‡ R a v e n c l a w IV. S ı n ı f Ö ğ r e n c i s i .

Olàâ!

Eh, mikrafon ilk kez bana verilmiyor, değil mi? Neden kendimden bahsetmem gerekiyormuş anlamıyorum, okul kayıtları böyle bir belgeyi ne yapacak ki? Tamam tamam, kızmayın. Şu işi bitirip doğruca yemek bulmaya gideceğim, açlıktan ölüyorum.

Brezilya'nın Rio de Janeiro isimli mükemmel şehrinde doğdum. Lütfen, kim Brezilya'yı sevmez ki? Babam Leonardo Mori de Oliveira, annem Adelaide Mori de Oliveira. Küçükken en büyük sorunum soyadımızı ezberlemekti ama artık kolay, hatta bazen insanların bana Mori diye seslenmesine bile izin veriyorum, büyük bir kısmı soyadım olduğunu fark etmiyor. Her neyse, büyücü bir baba ve muggle bir anneye sahiptim, ama bu hiç sorun olmadı. Ailemi seviyorum, tek çocuk olmak harika. Orada burada koşuşturarak, dans ederek, sokakta diğerleriyle futbol oynayarak büyüdüm ben. Hayır, şu Amerikan futbolu saçmalığından bahsetmiyorum, gerçek futbol. Bu işte oldukça iyiyim hatta, öyle bakmanıza gerek yok.

Asıl hikayeye gelirsek, olaylar daha çok Rio de Janeiro'dan ayrıldıktan sonra başladı. Yedi yaşında Fransa'ya muggle işi kız yatılı okuluna gönderildim, öne sürülen gerekçe iyi bir eğitim almam adına. Kız yatılı okulundan bahsediyorum, yedi yaşınızda bile olsanız sadece kızlarla yaşamanın garip bir şey olduğunu fark edebilirsiniz. Erkekler! Bir tane bile yok! Müdürün oğlunu saymazsak, ona göz koyacak kadar büyük değildim tabi. Yedi yaşından on yaşıma kadar okulda kaldım, korkunçtu. Hapishane gibi bir yer olduğunu düşünmeye başlamıştım daha fazla durdukça, Tanrım oradan cidden nefret ediyordum. Birkaç ay içinde kendimi yanlışlıkla okuldan attırmayı başardım -bir yangın çıkarttım, benim suçum değil- ve Fransa'nın sokaklarına çıktım.

Güzel, değil mi? 10 yaşında öylece kalmıştım Fransa'da. Okuldan kaçabilmek için onca seçeneği denemişken bir günde bu kadar kolay atılabileceğimi ummamıştım, hah! Bir yıl daha Fransa'da kaldım, babam bir arkadaşı aracılığı ile para ve birkaç şeyi açıklayan bir mektup göndermişti, büyük bir kısmı on bir yaşımda başlayacağım okul hakkındaydı. Sihirli güçlerim olduğunu öğrendiğimde on yaşındaydım, düşünün! Diğer çocuklar bunu ne zaman keşfediyor bilmiyorum, belki onlara da aileleri söylemiştir. Her neyse, bir yıl boyunca daha -daha çok babamın arkadaşının evinde kalarak- Fransa'da dolandım ve sonra yaz tatilinde gelen bir mektup ile Beauxbatons Sihir Akademisi isimli okula hazırlanmaya başladım. Kitaplar, yeni kıyafet, asa! Asa işin en harika kısmıydı, ona bir isim vermeliyim. Babam Beauxbatons'a gitmem konusunda çok ısrarcıydı ancak en sonunda uzun bir mektup yazıp Hogwarts'a gitmem konusunda ikna ettim, biraz son karar değişikliğiydi gerçi. Hogwarts'a gittim, o muggle okulu gibi olmasını bekliyordum aslında! Ama bu seferkini sevmiştim, cidden. Ravenclaw'a seçildim, oldukça hızlı bir şekilde. İnsanlar bunun çok zeki olduğum için gerçekleştiğini söylediler, ben o kadar zeki hissetmiyorum, diğerleri aptaldı belki.

Kişiliğimden de mi bahsetmem gerek? Neyim ben gelecek çocuklarına mesaj hazırlayan anne mi? Tamam, onu da kısaca anlatacağım, kısaca olacak dedim. Öncelikle şu söylentiden başlayayım, insanlar benim eğlenmeye düşkün biri olduğumu söyler, kaçık biri. Bu iddialar için konuşuyorum, kesinlikle doğru! Ne yani inkar mı edecektim, kötü bir şey değil ki bu. Brezilya Portekizcesi, İngilizce, Fransızca -çat pat bir yılda öğrendiğim kadarı- ve Esperanto dilini biliyorum. Dans etmeyi ve futbol oynamayı severim, bundan asla vazgeçemem. Oyunculuk dersleri aldım, istediğim zaman mimiklerimi istediğim gibi kullanabiliyorum, birini ikna etmek için harika bir yol. Çikolata severim bir de, şuan karnım gurulduyor benden ne dememi bekliyordunuz ki? Zeki biriymişim, aksi takdirde Ravenclaw'da olamazmışım. Sanırım o zeka sadece benim çıkarlarımda işe yarıyor, derslerde inek biri değilim ben. Mezun olunca oyunculuğa atılmayı planlıyorum, nasıl fikir?

Tanrım, çok fazla konuştum. Kaç dakika oldu, on? On beş? Ben burada sabah kahvaltısı ile duruyorum ve akşam yemeğine gitmemi engelliyorsunuz! On altı yaşındayım, anlatabileceğim başka bir şey yok. Ah, bir de kızıl saça ve yeşil gözlere sahip çok tatlı biri olduğumu söylemiş miyim? İşte duydunuz, söyleyeceklerim bu kadar!

Beijo, xau! :*