Sevabımın Bedeli

'Ne kadar az bilirsen, o kadar iyi uyursun.' demiş kahinler... Çok şey biliyordum, uyuyamıyordum. Gördüklerimle duyduklarım arasındaki farklılıklar, içimde sakladığım derin kuyunun dolmasını sağlıyordu. Taşma noktasına gelen bu dipsiz kuyu, hasta ediyordu beni. En zoru, her şeyi biliyorken kimseye anlatamamak. Her şeyi biliyorken, olaylara karışamamak.
Sabahın ilk ışıklarıyla atıyorum kendimi sokağa. Bilmediğim sokaklardan geçiyorum. Tanımadığım, yüzlerini hiç görmediğim, hayatları mükemmelmiş gibi yaşayan insanların bulunduğu caddelerden geçiyorum. Kafamı dağıtmak isterken, her kaldırım taşının altında, arkasında, yanında istemeden şahit olduğum olaylar oluyor. Ne kadar dik durup, güçlü görünmeye çalışsam da içimde yaşadığım gerçek hayatımı, normal düzene uyduramıyorum.
Topuklu ayakkabılarımın çıkardığı ses yankılanıyor ara sokaklarda. Gözyaşlarımla karışmış yağmur damlaları, dudaklarımı yalamamla acı bir tat oluşturuyor ağzımda.
Saatin öğlen olmasını beklerken bir banka oturarak sigaramı yakıyorum. Bacaklarım birbirlerinin üstündeyken sağ ayağımı her sallayışımda yağmur zerrecikleri bağımsız olarak hareket ediyorlar. Bu beni gülümsetiyor. Beni gülümseten sayılı şeylerden sadece sadece biriydi bu. İlk sırayı asla kapamazdı. O sıra, hayatımın aşkı, beni ölümden döndüren biricik sevgilime aitti. Louis... Bir Tanrı onun yanında hiç kalabilirdi gözümde. Harbiden, Tanrı var mıydı? Var olduğuna inanmayı çok zaman önce bıraktım. O beni unuttuğunda bıraktım. Günahım büyüktü. O da beni topraklarından kovdu.
Louis'i o kırmızı dudaklarından her öpüşümde daha da yok oldu Tanrı kavramı bende. O benim için bir hediyeydi ve Tanrı bana hediye vermişti. Neyin kafasını yaşıyordu Tanrı? Beni sevdiği için hediyeler gönderiyor, benden nefret ettiği için uçurumlardan atıyordu? Ki, sırf benden daha da nefret etsin diye hiç onun için iyilik yapmadım. Louis, benim hangi sevabımın hediyesiydi?
Günlerden Salı'ydı bugün. Pek gün kavramım yoktur aslında. Sadece Louis'le buluştuğum günlerde normal zamana dönerim. Çatlak Kazan'daki sayısız buluşmalarımızdan biriydi yine. İlk burada tanışmıştık zaten. Kaçıncı kadeh olduğunu unuttuğum içkimin beni komaya sokmadan önceki son dakikalarında bulmuştu beni. İlk tanıştığımız masaya oturdum. Kapının hemen karşısı, pencere kenarı. Çok kısa bir süre sonra uzun saçları, mavi gözleri ve dövmeleriyle açtı kapıyı. Sanki o an zaman durdu. Her şey yavaşladı. Dünya üzerinde sadece ikimiz varız ve diğerleri sadece bir obje oluverdi.
Yanıma doğru yaklaşırken ayağı kalktım. Beni belimden kavradı. Kırmızı dudaklarına şehvetli, ama yumuşak bir öpücük kondurdum. 'Seni özledim, bebeğim.'