Kurgu I; Her şey yeni başlıyor.

Noel coşkusu kısa sürdü. Malfoy ailesi malikanelerinde katledi. Katil ise meçhul. Eski Hogwarts Müdiresi Minerva McGonagall Godric’s Hollow’daki evinde ölü bulundu. Katil ise meçhul. Görev döneminin son yıllarını yaşayan Sihir Bakanı Kingsley Shacklebolt makamında gece yarısı ölü bulundu. Katil ise meçhul. Longbottom ailesi, evlerinde çıkan ani yangında can verdi. Bakanlık bunun bir katliam olduğunu belirtti. Katil ise meçhul.

Bu düşünceler kurcalıyordu aklını otuz sene önce efsane sıfatına bürünen büyücü. Yuvarlak gözlük camlarının arkasındaki yeşil bakışları üç aydır buğulu bir hal almıştı. Çehresi ise sürekli anlamsızlık denizinde debelenip duran zihninin sıkıntılı halini yansıtıyordu. Önündeki yemek tabağını çoktan unutmuştu. Weasley ailesinin evlerinde gençliğinde hayran kaldığı yemekleri tekrar tatmak için gelmişti aslında. Ama zihni üç aydır hep aynı gazete başlıklarına takılı kalmıştı. Ve içinde yükselen sıkıntı bugün biraz daha körüklenmişti. Sanki iç güdüleri ona bir şeyi ifade etmeye çalışıyordu. Ona sahte de olsa gülümseyen dostlarını, ailesini ve vaftiz oğlunu dahi unutmuştu. Tek düşündüğü içinde yükselen sıkıntı ve zihnindeki kaos dolu düşünceler…


Yamuk yumuk, kandilleri yanık siyah göğe doğru uzanan, pencerelerden kuru kayısı rengindeki ışıklar saçan binadaydı gözler. Hepsi gece kadar ürkütücü bir siyah cübbeye bürünmüş ölümün gümüşi suretine bürünmüş dört beden. Gözleri intikam alevi ile parıldayan, nefesleri ölüm kadar soğuk bedenler eğri büğrü mimariye bakıyorlardı. Bedenlerinin bu uzantısı olan asalarını tutan parmaklar kin ve nefret ile sıkılmıştı. Aralarında, uzunca ve kibirle dikilen beden, ölümün gümüşi suretine bürünmüş yüzünü yanındakilerle buluşturduktan sonra etrafa dizdikleri tılsımın sonuncusunu toprağa gömdü. Bunun ardından eğri büğrü mimarinin etrafında göğe doğru elips şekilinde yükselen ince bir zara benzeyen soluk beyaz renkli kafes meydana geldi. Ölüm ve elçileri şimdi o kafesin içinde avları ile başbaşaydı.


“Hadi baba! Kendine gel. Buraya mezuniyetimi kutlamaya geldik.”
Genç oğlanın gürleşen ses tonu onu kendine getirmişti. Ama içinde bir şey onu sürekli rahatsız ediyordu. Sanki biraz sonra olacakları şimdiden hisseder gibiydi. Bu duyguyu otuz senedir hissetmiyordu. Duygunun yok olduğu yer Lord Voldemort’un ölümüydü. Şimdi neden böyle hissettiğini bile anlamıyordu. Bir anık ürperme içine korkuyu sunduğunda, gözleri uzun masanın etrafındaki bedenlere odaklandı. Hepsi onu eğlendirmek için şakalar yapıyordu. Ama o onlara ifadesiz buğulu gözlerle bakıyordu.


“Vakit geldi.”
Dudaklardan azat edilen kelimeler, kıvılcımın aleve dönüşmesini simgeliyordu. Öfke ile kasılmış parmakların altındaki asalar göğe yavaşça yükseldiğinde, ölüm etrafına kasvetli sessizliğini sunmuştu. Biraz sonra kopacak kıyametin sessiz habercilerini etrafa sundu. Elçileri ise onun onayını bekliyor gibiydiler. Sadece birkaç saniye süren sessizlik büyük bir patlama ile bir peçete gibi savrulup yok oldu. Eğri büğrü mimarinin çatı bölmesine isabet büyü geceye yangının ulvi ışıklarını hediye etti. Onu takip eden diğer büyüler evi alevlere sunarken, içerden geln çığlıklar veçaresiz dolu yakarışlar gecedeki tüm sessizliği alıp götürürken, etrafta siyah aurora saçarak ilerleyen bedenlere zalimce bir zevk hissi veriyordu.


Gürültü, ardından büyük bir sarsıntıyı takip eden alevler aldı götürdü dikkatini. Yeşil bakışları alevlerin ulvi ışıkları altında şaşkınlıkla parıldarken, vaftiz oğluna pencereden çarpan büyüyü izledi çaresizce. Yanan bedeni, acı dolu çığlıklarını ve o ağır yanık et kokusunu hissetti. Hızla asasına davransa da büyülerin ardı arkası gelmediği gibi evin içinden dışarıya çıkamıyorlardı. Bir an Longbottomların başına gelenler aklına geldi. Onlar da alevlerle katledilmişti. Sıra ondaydı. İçindeki hissi doğrularcasına geliyordu bütün büyüler. Onları savuşturmaya çalışıyor ama boşuna bir iş yaptığını itiraf ediyordu içinde. İntikam vaktiydi. Lord Voldemort gitmişti belki ama elçileri onun intikamını, geciken intikamını şimdi alıyordu. Yok olan ailesinin feryatlarına karışan göz yaşları tenine kafeslenmiş ruhunu parça parça yanan mimarinin içine sunuyordu. Islak gözleri dışarıda etrafıdan siyah aurora saçan ve ölümün gümüşi sureti gördü. Gözlerindeki nefret içine işledi. Sonra ise yavaş yavaş son nefeslerine ciğerlerine sundu. Çaresizlik içinde yanık et kokusunu ciğerlerine boca ettikten sonra, bir daha nefes alamadı. Bedenine yürüyen aleve dur demedi. Ölüm ona kaçma şansı sunmuyordu. Acı dolu bir çığlık peydahlandı yanık dudaklarından.


Son bir çığlık geceye peydah olduğunda, zafer nidaları takip etti onu. Yanan mimarinin çatırdamasını ve ardından yıkılmasını ölümün gümüşi suretleri ile izlediler. Zafer onlarındı. İntikam alınmıştı. Şafak bugün yine kanlı bir şafak olarak doğacaktı. Gece ise yine zalimce onu selamlayıp vakti gelinceye kadar gölgelerine çekilecekti. Önce Malfoylar, sonra McGonagall, bakan Shacklebolt, Longbottomlar, Weasleyler, Potterlar ve Lupin ailesinin son ferdi içlerindeki intikam duygusuna kurban olmuşlardı. Gece bu sefer zaferle selamlayacaktı kanlı şafağı. Her şey yeni başlıyordu. Her şey daha yeni yeni kana bulanacaktı. Gölgeler çekilen eski bir tarikat artık tüm gücü ile hakları olduklarını savundukları davalarının peşine düşeceklerdi. Huzurun değil, korkunun etrafa bir kez daha hakim olma vakti gelmişti.