i have made up my mind, don't need to think it over...

Kulak kepçesinden içeri esen hafif rüzgârın, içine tesir etmesiyle; yüzü ekşidi. Göz kapakları hala gözlerini kapatıyorken, bu hafif esinti büyücünün uykusunu bölücü nitelikteydi adeta. Yüzündeki ekşime, yavaş yavaş etkisini kaybederken göz kapaklarını halen kaldırmamıştı. Tekrar uyumak için çaba sarf ederken, bir yandan da bu meltemin kaynağını da az da olsa merak ediyordu. Birkaç dakika sonra tekrir eden meltem, bu sefer gözlerini açmaya yetmişti. Sinirli ve ciddi bir ifade yüzünde belirirken, kafasını yaslı olduğu kaz tüyü yastıktan yavaşça kaldırdı. Uykunun yetersizliğiyle bir esneme dudakları arasından süzülürken, gözleri hâlâ ara ara süregelen rüzgârın kaynağına çevrildi. Yatağının yaslı olduğu duvarın yanındaki pencerenin açık camına kısa bir müddet baktıktan sonra, kendine geldiğinden emin olup ayaklandı. Yatağın yaylarının üzerinde oturan bedeni, yataktan ayrılınca yaydaki gerilme de azalmış ve bu esnada ortama yine yataktan tiz sayılabilecek bir ses çıkıvermişti. Güneşin bulutların arasında gizlendiği günü seyretmek amacıyla pencereden dışarıya baktı. Güzün seyredildiği o günlerde yağmurlu günlere az kala, hava soğumaya ve meltemler kudret kazanmaya başlamıştı. Zaman çok çabuk geçiyordu. Özellikle bu yaz, büyücü için fazlasıyla hızlı akıp gitmişti. Zamanı civaya benzetiyordu. Tehlikeli ve akışkan. Zaman çok çabuk akıyor ve aktığı her salisede o an yaşanan birçok güzel çirkin şeyi beraberinde mazideki bir rafa kaldırıyordu ki bu peşinde birçok pişmanlığı getiriyordu. Pişmanlık yaşamak istemiyordu; zira keşke demeyi kendisine yakıştırmıyordu. O Rowena Ravenclaw'ın oğluydu. Uykusuzluğa teslim olarak tekrardan serdi bedenini yatağa ve yastığına gömmek üzere olduğu kafasını, pencereye döndürdü. Gökyüzünü seyretmek hoşuna gidiyordu.

Güneş, bulutların dünyanın hareketinden kaynaklı yer değiştirmesiyle; birkaç dakikalığına da olsa kendisini ifşa etmiş ve vakit kaybetmeden ışınlarını etrafa saçmaya başlamıştı. Ufuk çizgisine varmasına az kaldığı aşikârdı gezegenin. Gözleri tesiri azalmış güneş ışınlarının büyük gözlerine ulaşmasıyla, kısıldı. Tesiri azalmış olsa da yeteri kadar kudretliydi. Akabinde ışınlar rahatsız edici dereceye eriştiğinde ve etraftakileri yeterince seyir ettiğinde; kolunu kaldırdı ve elini pencereyi kapatmakta kullandı. Gıcırtının eksik olmadığı pencereyi kapatıp tekrar uykuya dalmayı hayal etse de bunu yapmak yerine saatine göz ucuyla baktı ve buluşmasına tez vakit kaldığını fark ettiğinde tekrar ayaklandı. Yatağının yanından geçerek, odasından çıkmak için hamle yaptı. Adımları rahat, temkinsiz ve yavaştı. Kendine gelmesine rağmen kendisine yeni uyanmış imajı veren adımlarına bir teşekkür borçluydu. İletişime geçecek mecali olmamasıyla birlikte şuan ki imajı sayesinde yanından geçen herhangi bir aile bireyi ve hizmetli, ciddi surat ifadesiyle uğraşmak istemiyor gibiydi. Nereye gittiğini bilmeden, yürüyüşe çıkan bir muggle gibi asfaltları takip ediyordu. İlerleyen cübbesiz bedeni merdivenlere vardığında daha da yavaşladı. Elleri, soğuk ile uzun bir vakit geçirdiğinden soğumaya başlayınca; tüyleri ürpermeden önce pantolonunun sıcak ceplerine yerleşti. Gözleri yere dalmış merdivenleri inmeye başladı. Kulaklarında işitilen tok bir sesin akabinde aniden göz bebekleri büyüdü. Mutfaktan gelen bu gürültü, sinirini bozsa da bunu içine atarak direk salona çevirdi adımlarını. Salonda kendisini, annesi karşılamıştı. "İyi akşamlar, annelerin en güzeli." Kadını kollarıyla kısa süre sardıktan sonra, yanağına ihtişamlı bir öpücük kondurup gözlerini kadının gözlerine çevirdi ve dudaklarını araladı. "Babam nerede, ya Rose?" Kadının yüzünde bir tebessüm belirirken, yapay olup olmadığını anlayamadı. "Baban yeni çıktı, kardeşin de arkadaşıyla odasında." Kocasının hiçbir kadın gibi geç gelmesini istemeyen annesinin tedirgin bakışlarını üzerinde hisseden Edmundo, canından çok sevdiği yalnız bırakmak istemese de doğru zamanda doğru yerde olmalıydı. "Ben de dışarı çıkıyorum, çok geç kalmam..." Bayan, yüzündeki tebessümden bir an olsun vazgeçmiyordu. Geç kalmaması gerektiğini kendine hatırlatarak annesinden ayrıldı ve her zaman yanında bulundurduğu asasını cisimlenmek için uzun bir aradan sonra salladı. Adımları üç süpürgenin önünde yere basmıştı. Asasını pantolonunun arka cebine yerleştirdi önce. Sonrasında üstünü başını düzelttikten sonra kuşkusuz adımlarını mekana çevirdi. İçerinin kalabalığını tatilin son günleri olmasına bağlayan büyücü akabinde pek tenhada olmayan; lakin karşısındakini duyabileceğin bir kalabalıktaki masaya yerleşerek beklemeye başladı. Geç kalacağını düşünmediğinden herhangi bir şey söylememişti.