Crimson Raven

Kurumuş otlara bastığı anda çıkan o hışırtıyı seviyordu. Aynı renk parkelere basma takıntısı olan o çocuklar gibi, otların olduğu bölgelere basarak Yasak Orman'da ilerlemekte ısrarcıydı. Akşamüzeri serinliğinde, ansızın ağaç yapraklarını kıpraştıran süpriz bir rüzgar, Crimson'ın vişne kırmızısı saçlarını kızın önüne savurdu. Genç kız, elindeki örgü bileklikle saçlarını topladı ve özensiz bir topuz yapıverdi. Güneş ışığı, gökyüzündeki hakimiyetini karanlığa devretmek üzere yavaş yavaş çekiyordu lakin yine de ağaçlar arasından sızan hafif bir ışık mevcuttu. Crimson, irice bir ağacın dibinde durdu, oyuklara ayağını basarak bir kedi, panter ya da timsah çevikliği ile ağacın gövmesinde tırmandı. Hoş, iri ağacın koruyucu yaprakları, genç kızı batmakta olan Güneşin zararsız ışınlarından koruyordu. - Ne olursa olsun, güneşten nefret ederdi.-
Kapağında keçeli, pastel, yağlı ve sulu boya gibi envai çeşit materyal ile hazırlanmış kırmızı ağaç dalları ve denize girmiş gibi gözüken dolunayı olan, kalın -bayağı kalın- resim güncesini çıkardı. ''Silent Scream Of Red Crimson.'' Bu 517 sayfalık kalın dosya, onun eseriydi. Her zerresine kadar. Ama o eserden fazlasını görüyordu. Sayfalar kopmuştu ve yoğun bir kahve, çimen ve uhu kokusu vardı, ama o an hala canlıydı. 172. Sayfa; siyah zemin üstünde parlayan binlerce ışık, sonsuza dek uzanır gibi gözüken arka fonda. Perspektif hatlarını farklı renklerle gösterip insanın gözünü yoran bir zemin yaratmıştı, bu farklı bir Büyük Salon olamazdı. En yücesinden yaşıtlarına kadar bütün büyücülerin odak noktası aynıydı; yeşil bir sisin çevrelediği, yeşile tezat kıpkırmızı saçlarının üstünce taca dönüşmüş Seçmen Şapka. Minimini boyuna rağmen küçük bir tanrıçanın heybetini taşıyordu adeta bu küçük Athena, gözlerindeki parıltının ardında, hissettiği güç ve onur yansıyor. ''Ben Tanrıyım. Hırsların ,tukuların tanrısı. Kendine küfrederken kendine tapanların tanrısı. Ruhunu şeytana satanların tanrısı, şehvetin ve açgözlülüğün, hırsa bulanmış hayallerin duvar ustasıyım. Dionysos'un şarabından bile tatlı ihsanım. Prometheus'a ateşi çaldıracak kadar, Zeus'u kıskandıracak kadar hemde. Tanrı var olsaydı, onun ben olmadığıma inanmazdım.' Sayfayı çevirdi; yine ziyah zemin üzerine, bir bina. Bu binanın, Crimson'un kendi binası Slytherin olduğunu, kendisinden başka anlayan olmazdı herhalde, kafasının içindekiler olduğukça sürrealdi. Binayı kuyruğuyla sarmış bir Basilisk, timsah başını almıştı. Bu Reg, Crimson'ın kendi yarattığı bir yaratık, genç kızın en samimi dostu olmasının yanında; cesareti, gücü ve zekayı temsil ediyor. Her zaman sırtında Crimson'ı taşıyor, Hogwarts'ın ilk gününde de en iyi dostunun yanında. Korkuya yer yok, sadece eğlence ve macera; bu onun çizmekte güçlük çekeceği bir maceraydı onun için. Biraz daha geriye gitti.; 164. sayfa. Bulutların arasında bir tren geçiyor; Hogwarts Expressi. Camın arasında bir çok sima var, ama Crimson orda değil. O, trenin üstüne oturmuş, kırmızı saçlarını savuşturarak gidiyor. Kollarında iki çift kanat büyüyor, özgürlüğe açılmış kanatlar bunlar. Özgürlüğün tadını resmedemenin vermiş olduğu bir tıkanma hep var çizimlerinde, bazen tadı çikolata, bazense sert bir viski. Ama her zaman gökyüzü ve engin denizlerdir bu özgürlük; uçsuz bucaksız, bilinmedik. Siyah zemin üstünde kaybolmak üzere silik bir dağ belirir resmin kenarında; maceranın evidir burası, hafiften parlar silik zeminin ardında bulutlar gizlemiş olsa da, ışıklarını yakmıştır.
Gökyüzü kararmıştı. Ağaçların aarasından sızan Güneş ışığı yoktu artık. Birkaç böcüğün çıkardığı ses hakimdi ormana. Çizimleri karanlıkta şeklni değiştiriyor gibiydi artık. Defteri kapattı, ağaçtan inmeye davrandı. Koşarak gitmek istemiyordu, biraz gece yürüyüşü iyi gelebilirdi. Yüksek sesle şarkı da söyleyebilirdi hatta. Zamanında olması gerektiği yerde olacağına emindi.. Aslında emin değildi.

Slytherin IV. Sınıf!
Potter's Diary RPG'ye Hoşgeldiniz.