jones,ruth.

“Jones ikizleri, insanı delirtecek kadar dik başlılar.”
Altı yaşındaki inatçı ikizlere bakıcılık yapan zavallı kadın, daha fazla dayanamayarak terk etti, yalnızlığın sinsice dolaştığı evi. Hangi muggle, iki inatçı cadı ile başa çıkabilirdi ki zaten? Giselle ve Ronan, kızlarının yaptıklarını bildikleri için, kadının evi terk etmesine hak veriyorlardı. Ne yazık ki, kızlarının evde tek başlarına iken, ölüm haberlerinin onlara gideceğini tahmin edemeyecek kadar kısa süre öğrenmişlerdi kadının işi bıraktığını. Sihir Tarihine yeni bir sayfa açtıracak, büyü dünyasında ise devrim yaptıracak bir araştırmadayken hem de. Ronan'a yapılan otopsi sonucu, ne bir bıçak ne de bir kurşun öldürmüştü adamı. Giselle de aynı garip şeyin kurbanıydı. Ünlü arkeolog ve karısı ne yolla katledilmişlerdi? Mugglelar bunu bilemeyecek kadar acizken, Giselle'in sevgili ailesi yeşil bir ışığın onlara çarptığına emindiler. Peki ya çocuklar ne olacaktı? Joneslar kızlara bakamazlardı, toronlarının birer cadı olduğunu bilemeyecek kadar uzaktaydılar. Doénlerden ise onları isteyen tek kişi, Giselle'in ikiz kardeşi yani ben oldum. Kızlar, ailelerini kaybetmenin verdiği acıyla olgunlaşırken, onlara Giselle'in davrandığı gibi davranmaya çabalıyordum. İkisi de hassastılar fakat bunu belli etmeyecek kadar büyüdüklerini düşünüyorlardı. “Zamanla her şey unutulur” derler, çoğu zaman yanlış anlaşılır bu söz. Zaman sadece olayların üstünü örter, insanı o duruma alışkın hale getirir. Dört yıl içinde zaman görevini yerine getirip, sürekli kan sızdıran bir yarayı kabuk bağlatıp, acısını alışkın hale getirdi. Kızlar Fransada yaşamaktan, bense Giselle'in anılarına bakmaktan memnundum. Ne kadar kötü ki, ayrılık vakti çabuk gelmişti. Beauxbatons Akademisinden mektup aldıkları günü çok iyi hatırlıyorum. O gün, ikisinin de büyümüş olduğunu görmek ve bundan memnun olmak, kardeşime karşı görevimi yerine getirdiğim anlamına geliyordu. Claudine, annesinin kopyasıydı. Fransayı seviyordu. Fransa aksanını ve Fransız olmayı. Çok çabuk sinirleniyor, tuttuğunu koparıyor, istediğini elde edesiye kadar kızgın bir ejdarha gibi durmak bilmiyordu. Tıpkı benim, kızıl saçlı Giselle'im gibi. Babası Ronan ile anlaşamadığı için, erkeklere güvenemiyordu. Öte yandan, Ruth ise babasının kızıydı. Babası gibi konuşuyor, yaz tatillerinde Amerika'ya gitmek için gün sayıyordu. Claudine gibi çok çabuk sinirleniyordu ama kızgınlığı bir anka kuşunun yeniden doğması için gereken süre kadar kısa bir sürede geçiyordu. Hassaslığını koruyordu. Fakat duygularını dışarı vurmuyor, güçlü görünüşünü koruyordu. Babası gibi arkeolog olmak istiyordu. Tarih kokan her şeyi seviyordu. Sadece erkeklere değil, benden ve Claudine'den başka kimseye güvenemiyordu. Dışlanmanın en korkunç şey olduğunu düşünüyor, Claudine ve ben tek başımıza bir şey konuşurken, kendini dışlanmış olarak görüyordu. Annesi gibi kızıl saçlıydı fakat mimikleri babasınınkilere benziyordu. Tüm bunları, o mektup geldiğinde fark etmiş olmam garip, değil mi? Ama o gün Ruth'un gözlerini gözlerime kilitleyim, Hogwarts'a gitmek istediğini söylediğinde, inanın siz de her şeyi o gün fark ederdiniz. Fransa da kalması için diretmek, onu sadece benden uzaklaştırmaya yarayacaktı. Claudine de, kızkardeşine katılıyordu. Ben her ne kadar, Fransız hanımlarının ve beylerinin okuluna gitsem de, Giselle Hogwarts'a gitmeyi istemişti. Tatillerde benimle vakit geçirmeleri şartıyla, onları Hogwarts'a götürmeye karar verdim. Hogwarts ekspresine bindikleri anda, ilk yalnız uçuşlarını yapmış oldular.